'Tegenover arbeidstijd is in de loop van de twintigste eeuw de zwaar bevochten 'vrije tijd' komen te staan. Gek genoeg wordt deze arbeidsloze tijd echter ook in toenemende mate aan activiteit besteed: verre reizen, survivaltochten of andere 'doe-vakanties' zijn ongekend populair. Ook in de vrije tijd mag de tijd blijkbaar niet als leeg verschijnen en dient deze maximaal 'gevuld' te worden. Het lijkt erop alsof we er alles aan doen om de lege tijd te verdrijven. Als er ook maar een moment van verveling dreigt, zappen we snel door naar een volgend opwindingsmoment, alsof verveling en lege tijd ons zo vreemd zijn geworden dat ze ons alleen nog angst kunnen inboezemen. Tegelijkertijd ervaren we tijd steeds meer als iets waarvan we te weinig hebben. Hoe meer tijdsbesparende machines er ook zijn bijgekomen, we hebben steeds minder tijd voor rust en ontspanning over. Hoe sneller we ons kunnen verplaatsen, hoe minder tijd er is om ergens te verblijven. Hoe groter onze beschikbaarheid via mobiele telefoons, e-mail en internet, hoe minder tijd we voor elkaar hebben. Deed een brief er vroeger nog één of twee dagen over om ons te bereiken, tegenwoordig wordt er van ons verwacht dat we binnen het uur op een e-mail reageren. Dat alles heeft de indruk van de tijd als schaarsteproduct versterkt.'